Główną przyczyną rosnącego szybko wykorzystania biomasy leśnej do produkcji energii są przepisy prawa krajowego i Unii Europejskiej.

Biomasa leśna uznawana jest w dyrektywie w sprawie promowania energii ze źródeł odnawialnych za odnawialne, zeroemisyjne źródło energii, tak samo jak energia słońca, wiatru i wody, chociaż emituje więcej CO₂ na jednostkę energii niż paliwa kopalne a obecne przepisy nie chronią lasów przed możliwą degradacją związaną z jej pozyskaniem.

Pierwotna biomasa leśna powinna zostać wykreślona z listy OZE w procedowanej obecnie rewizji dyrektywy RED, a jej pozyskanie powinno być zabezpieczone mocnymi przepisami m.in. zabraniającymi jej pozyskania w wyniku zrębów całkowitych i z obszarów chronionych.

Proponowane obecnie kryteria zrównoważonego pozyskania są zbyt słabe. Obecne przepisy nie nakładają obowiązku kaskadowego gospodarowania drewnem. Powinien być wprowadzony taki obowiązek, aby mieć pewność, że do spalenia trafia tylko maksymalnie wykorzystany odpad drzewny i drewno pokonsumpcyjne.

Tylko wtórna biomasa leśna (m.in. odpady poprzemysłowe i drewno pokonsumpcyjne) powinna być traktowana jako odnawialne źródło energii.

Polskie przepisy dotyczące biomasy leśnej wymagają nowelizacji, ponieważ nie zabezpieczają wystarczająco skutecznie pełnowartościowego drewna przed przeznaczaniem go do produkcji energii. Wprowadzona w ustawie o odnawialnych źródłach energii definicja drewna energetycznego jest słabym zabezpieczeniem, ponieważ od wielu lat nie zostały opracowane parametry jakościowo-wymiarowe drewna energetycznego.

W Polsce brakuje skutecznego monitoringu sektora biomasy leśnej. Instytucje państwowe nie zbierają szczegółowych informacji dotyczących ilości oraz rodzaju biomasy przeznaczanej do produkcji energii pozyskanej w polskich lasach. Nie ewidencjonuje się także miejsca pozyskania biomasy leśnej przeznaczanej do produkcji energii, utrudniając ocenę wpływu bioenergetyki na cenne przyrodniczo lasy.